VARIM VE YOKUM
İçimde çok
büyük bir üzüntü var.
Neden var,
ne oluyor bilmiyorum ama sadece ağlamak istiyorum.
İçim dışıma
çıkana kadar ağlarsam belki rahatlarım. Çünkü benim yüreğim sıkışıyor. Nefes
alamıyorum. Ne ilerideyim ne gerideyim, arafta sıkışmış aklımın bile almak
istemeyeceği şeylerle savaşır haldeyim.
Ben bu
hayata yetememe hissini, başarısızlık hissini ve daha bir çok hissi kafamdan
atamıyorum. Ben bu hayatta neden kimseye yetemedim ki?
Aile ortamında,
iş ortamında, arkadaşlık ortamın, aşk ortamında…
En azından
birinde başarılı olabilseydim belki şu an farklı hisseder miydim acaba?
İçimde dolup
taşmış olan bir bardak var ama son damlayı ne koydu bilmiyorum. Hayatımı yaşıyorum
ama sanki kendi hayatımdan haberim yokmuş gibi.
Birileriyle bir
şeyler konuşursam rahatlar mıyım acaba düşünüyorum ama yok olmuyor. Ne biriyle
konuşmak istiyorum ne de rahatlamak istiyorum. Ben aslında ne istediğimi bile
bilmiyorum.
Hayat bir
yandan akıyor ve ben o hayatın akışına giremiyormuşum gibi geliyor. Herkes kabını
doldurmuşta bana su kalmamış gibi.
Ne yolumu
çizebiliyorum ne düşünebiliyorum.
Kafamın içinde
top gibi seken saçma sapan düşüncelerden bir adım öteye gidemiyorum.
Kime kızsam,
kime ağlasam?
Kimsesiz gibi
hissediyorum çünkü kendimi bütün çevremden bile isteye soyutlayan bendim. Kimse
beni dinlemezken, beni anlamaya çalışmazken, beni umursamazken ben neden veya
niçin kendimi soyutlamayayım ki sonuçta değil mi?
Ben çok bir
şey istemedim ya. Önemsenmek istedim, hatırlanmak istedim, ne bileyim değerli
olmak istedim ya. İnsan bazen hiç beklemediği yerden bir nasılsın dilara diye sorulmasını bekliyor.
Yanaklarımdan süzülen yaşların kendime acıdığım için aktığını biliyorum. Biliyorum çünkü ben
herkes için koca bir hiçim.
Ben her
zaman için, varım ve ben yokum.
Ben herkes
için varım ama herkes benim için yok.
Sırtımdaki yüküm,
kalbimdeki yüküm, ruhumdaki yüküm bana çok ağır geliyor.
İçim huzursuzluktan
burkuluyor.
Her şeyden
nefret ediyorum ve aynı zamanda her şeyi çokta seviyorum.
Kocaman yalnızlığımda,
düştüğüm yerde yine kendi kendime elimi uzatıyorum.
Benim benden
başka kimsem yok biliyorum.
Ve yine
biliyorum ki beni benden başka hiç kimse kurtaramaz.
Ben varım ve
ben yokum.
Ben kendim
için varım ve kendim için yokum.
0 yorum: