İYİ Kİ!

 

Hayatımın hiç hayal etmediğim bir dönemindeyim.

Yıllarca hep aynı şeylerin hayalini kurup, aynı şeyleri isteyip ve isteklerimin kıyısında dolaşmaktan bir adım öteye gidemedim. Her seferinde hayallerim olacakmış gibi olup, olmayarak benim için inanılmaz çöküşlerle sonuçlandı.

Fark ettim ki, ben üzüntüden üzüntüye koşarken, kalbimi hunharca kırdırıp, sevgimi kullandırırken; gündelik hayatım akıp gitmiş.

Her üzüntümde ve her kendimi içime kapatışımda sarıldığım tek bir şey olmuş: “Öğretmenliğim.”

Üzüntülerimi atlatmaya çalıştıkça kendimi mesleğime adamışım. Daha okurken bile, ben nasıl öğretmen olacağım, çocuklara nasıl bir şey öğreteceğim kaygısını yaşayan ben, öğretmenliğime dört elle sarılıp kendimi inanılmaz geliştirmişim. Gözümü kapadığımda, hayatlarına dokunduğum birbirinden güzel çocuklarımın bana yaşattığı o mükemmel mutluluğu kimse yaşatmamış.

Ben hep yıllarca mutluluğu ve huzuru bir kişide ararken meğerse yanı başımdaymış. Hayatımda ilk defa çok çalışmamın karşılığı olarak övgü, takdir ve mesleki yükselmeyle beraber zam aldım. Dün durup düşündüm ve bu manevi doygunluğu daha önce bana kimse hissettirmedi dedim kendime. Yıllardır hiç farkında olmadan  ilmek ilmek işlediğim, emek verdiğim bir şeyin karşılığını aldım.

Ve anladım ki benim bunca başarısız ilişkimin sebebi, yanlış yerde yanlış mutluluğu aramamdı. Evlenip çocuk sahibi olmayı istemek yerine öğrencilerimin ikinci annesi olup hayatlarında yer edinebilmekti benim görevim. Yani kalbim bir erkeğe değil, öğrencilerime ait olmalıydı. Çünkü onlar benim doğurmadığım evlatlarımdı.

Bunu fark ettiğimden beri gülmeden duramıyorum. Hiçbir zaman kariyer yapmayacağını söyleyen o eski Dilara ve yanlışlıkla kariyer yapan yeni Dilara…

Ah güzel kızım yıllarca yanlış şeylerin peşinde koşup harap olmuşuz.

Meğer onca hatalı ilişkilerin sonunda çıkarmamız gereken ders buymuş.

Hayatımın amacını bulduğum için omuzlarımdan inanılmaz bir yük kalkmış gibi hissediyorum. Yeni farkındalıklarım, mesleğime olan aşkım ve mesleğimden ayrı olarak kurduğum yeni işletmem.

İşte ben buymuşum.

Öğrenen, öğreten, üreten…

Sonunda kendi ayakları üzerinde duran güçlü bir kadın olmak için hayatın önüme sunduğu bütün imkanlara teşekkür ediyorum. Yine de keşke doğruyu öğrenirken bu kadar üzülmeseydim iyi olurdu.

Ama olsun, artık ne yapmam gerektiğini, hangi yolda yürümem gerektiğini biliyorum.

İyi ki işletme sahibi bir kadınım!

İyi ki öğretmenim!

Ve iyi ki Dilara’yım!