VARIM VE YOKUM

 

İçimde çok büyük bir üzüntü var.

Neden var, ne oluyor bilmiyorum ama sadece ağlamak istiyorum.

İçim dışıma çıkana kadar ağlarsam belki rahatlarım. Çünkü benim yüreğim sıkışıyor. Nefes alamıyorum. Ne ilerideyim ne gerideyim, arafta sıkışmış aklımın bile almak istemeyeceği şeylerle savaşır haldeyim.

Ben bu hayata yetememe hissini, başarısızlık hissini ve daha bir çok hissi kafamdan atamıyorum. Ben bu hayatta neden kimseye yetemedim ki?

Aile ortamında, iş ortamında, arkadaşlık ortamın, aşk ortamında…

En azından birinde başarılı olabilseydim belki şu an farklı hisseder miydim acaba?

İçimde dolup taşmış olan bir bardak var ama son damlayı ne koydu bilmiyorum. Hayatımı yaşıyorum ama sanki kendi hayatımdan haberim yokmuş gibi.

Birileriyle bir şeyler konuşursam rahatlar mıyım acaba düşünüyorum ama yok olmuyor. Ne biriyle konuşmak istiyorum ne de rahatlamak istiyorum. Ben aslında ne istediğimi bile bilmiyorum.

Hayat bir yandan akıyor ve ben o hayatın akışına giremiyormuşum gibi geliyor. Herkes kabını doldurmuşta bana su kalmamış gibi.

Ne yolumu çizebiliyorum ne düşünebiliyorum.

Kafamın içinde top gibi seken saçma sapan düşüncelerden bir adım öteye gidemiyorum.

Kime kızsam, kime ağlasam?

Kimsesiz gibi hissediyorum çünkü kendimi bütün çevremden bile isteye soyutlayan bendim. Kimse beni dinlemezken, beni anlamaya çalışmazken, beni umursamazken ben neden veya niçin kendimi soyutlamayayım ki sonuçta değil mi?

Ben çok bir şey istemedim ya. Önemsenmek istedim, hatırlanmak istedim, ne bileyim değerli olmak istedim ya. İnsan bazen hiç beklemediği yerden bir nasılsın dilara diye sorulmasını bekliyor.

Yanaklarımdan süzülen yaşların kendime acıdığım için aktığını biliyorum. Biliyorum çünkü ben herkes için koca bir hiçim.

Ben her zaman için, varım ve ben yokum.

Ben herkes için varım ama herkes benim için yok.

Sırtımdaki yüküm, kalbimdeki yüküm, ruhumdaki yüküm bana çok ağır geliyor.

İçim huzursuzluktan burkuluyor.

Her şeyden nefret ediyorum ve aynı zamanda her şeyi çokta seviyorum.

Kocaman yalnızlığımda, düştüğüm yerde yine kendi kendime elimi uzatıyorum.

Benim benden başka kimsem yok biliyorum.

Ve yine biliyorum ki beni benden başka hiç kimse kurtaramaz.

Ben varım ve ben yokum.

Ben kendim için varım ve kendim için yokum.