ÖLÜM

 Toprağın altına girdiğimizde yapayalnızız.

Defalarca aklımdan hep uzak tutmaya çalıştığım koskoca bir gerçekle yüzleşmenin ne kadar acı verici olduğunu bugün bir kez daha anladım.

Ne için yaşıyoruz? Bu hayatta ne yapıyoruz?

Yıllarca hep iyi bir insan olmaya çalıştım. Bunu başardığım, en azından başarmış olduğumu düşündüğüm bir hayat yaşadım. Yarın başımıza bir şeyin gelmeyeceğinin garantisinin olmadığı bu hayatta doğru veya yanlışı seçmenin aslında ne kadar kolay olduğunun farkına vardım.

Ölüm her zaman gidene kolayken, arkadakine zor muydu? Bence gidene de kolay değildi.

Durup düşündüm, ben senelerce neler yaptım diye. Birinin hakkını yedim mi, ah aldım mı, kötülük yaptım mı? Sabahtan beri kafamın içinde seken anılarla kendime bir vicdan haritası çıkardım.

Bunca zaman en ufak bir insanı bile üzmemeye gayret ederken, kendi düşüşlerim ve yaralanmalarım benim suçum değil diyerek kendimi avuttum. Geceleri yatağa girerken ve başımı yastığa koyarken aslında ne kadar rahat uyuduğumu anladım. Geçmişim ve geleceğim birbirinin içine girmişken aslında vicdanımın çokta rahat olduğunu kendime hatırlattım.

İyi ve kötü, her insana göre değişkenlik taşıyor benim gözümde. Ne yaparsak yapalım bu hayatta kalmıyor çünkü bu. Kalbini kırdığımız insanın ahını almadığımızı sanarken ve bu dünyada yüzleşmediğimizi düşünürken, kimsenin hakkı kimsede kalmıyor biliyorum.

Bu dünyada hesaplaşamadığım bunca insanla, bir gün toprağın altına girdikten sonra hesaplaşacağımı biliyor olmak içimi bir nebze rahatlatıyor. Hakkımı asla helal etmediğim, ahımı alan ve beni üzen herkesle biliyorum ki bir gün yine karşılaşacağım.

Bugün yağmur yağarken ve dolu mezarların arasında gezerken, toprağın altına birini yerleştirirken ve okunan duaları işitirken, hepimizin bir gün bunu yaşayacağımızı düşündüm. Mezar taşlarına bakarken, ölümün gerçekliği yüzüme bir tokat gibi indi.

Biz birbirimizi neden bu dünyada kırmayı seçtik ki? Bize verilen bu hayatı mutlu ve iyi bir sekilde yaşamamız gerekirken hepimiz yanlış tercihlerin peşinden gittik.

Yoğun olarak farkındalıklar yaşadığım bu süreçte, kendimi bir insanın peşinde sürüklemek yerine kendim için bir şeyler yapmamın gerekliliğine bakarken buldum benliğimi.

Bu hayatı olabildiğince en güzel ve en mutlu şekilde yaşamam gerekiyordu çünkü. Birini üzmek ve kırmak hayatım boyunca bana çok ağır gelmişti, hala da öyle.

Biliyorum ki bana yapılanlar asla kimsenin yanında kalmayacak. Beni üzenler ve kıranlar, çok daha fazlasını yaşayarak bu hayattan ayrılacak.

Kimse için yaptıklarıma pişman değilim. Akan her bir gözyaşımın hesabını öyle veya böyle alacağım günü hep bekleyeceğim.

Çünkü günün sonunda, kul bilmezse Allah hep biliyor.

Çok insanla hesaplaşacağım. Çok insana hakkımı helal etmeyeceğim. Çok insanın gözünün içine bakıp, hatalarının bedellerini göstereceğim.

Ölümün kıyısında dolaşmanın ver gerçeğinin farkında olmanın ağırlığıyla gecelerimi sonlandıracağım.

Yüreğim alev alev yanarken, vicdanımın rahatlığına sığınacağım.

Bir yakınını kaybetmenin acısını zamanla saracağım. Ölümün gerçekliğini kucaklayıp hep mutlu olacağım.

Her zaman yalnız olacağım. Her şeyi kendi başıma atlatacağım.

Yanımda görmek istediğim ellerin asla orada olmadığını görerek bu gece uyuyacağım.

Körelmiş vicdanlarınızla sizi baş başa bırakacağım.

Bir gülüşüme, saçımın bir teline ve bir damla gözyaşıma biçtiğiniz kötülüğünüzün hesabını size tek tek soracağım.

Siz rahat uyuyun, günü gelince karşınızda bende rahat olacağım.