OLMUYOR

Neden hep başarısızım?

Yıllardır hep çok sevilmeyi, çok önemsenmeyi, bir yere ait olmayı, beni benden çok düşünen birinin olmasını istedim. Yıllar geçti ama benim bu isteklerim hiç dinmedi. Bende ki yanlış neydi ki?

Ben neyi yanlış yapıyordum?

Ben kötü biri miydim ki?

Beni neden sevmediler?

Beni neden istemediler?

Bu soruların cevabını hiçbir zaman bulamadım ve biliyorum ki hiçbir zaman da bulamayacağım. Demek ki bende gerçekten yanlış olan bir şey vardı ve ben gerçekten kötü biriydim. Ne yazık ki buna artık inanmaya başladım. Yaşadığım her bir olay sanki bunu kanıtlarmışçasına yüzüme çarpmak dışında bir boka yaramadı.

Sustum, ağladım, bağırdım, sabır dedim, görmezden geldim... Hiçbiri de bir çözüm olmadı. Ben artık işin içinden çıkamayacak boyuta geldim.

Mesela neden herkesin önüne serilen hayat, bana geldiğinde benim içimden geçti?

Güzel değil miyim,

Mesleğim mi yok,

Elimden hiçbir iş gelmiyor mu,

Saygısız mıyım,

Ailem mi kötü,

Karakterim mi kötü,

Verdiğim sevgi yetmiyor mu?

Ben her gece bu soru listesini uzattıkça uzatıyorum. Her zaman yangında ilk terk edilen, vazgeçilen ben oldum. Tatlı laflara kanan bir salak olup, insanları dünyamın merkezine koydukça en çok benim canım yandı ama artık yanacak bir canım da kalmadı.

Ben tükendim. Ben bittim. İnancım bitti. Umudum bitti.

Ben pes ettim. Hayatı yenemeyeceğimi, hiçbir şeyi değiştiremeyeceğimi ve hep bunları yaşayacağımı kabullendim.

Artık ben bunları hak edecek ne yaptım diye sormuyorum bile. Demek ki ben gerçekten hak ettim. Aynı senaryoları başrolleri sürekli farklı olacak şekilde baştan yaşıyorum. Bende ne kırılacak kalp, ne yeşillenecek umut, ne de inançlı o kadın kaldı.

Yoruldum. Ne kadar ağlarsam ağlayayım geçmiyor. Hissettiğim üzüntü dinmiyor. Sürekli hastalanıp yatağa düşmekten bir adım öteye gidemiyorum artık.

Mutlu değilim. Beynime kazınan bu güvensizlik, yediğim kazıkların ucu ilerlememi engelliyor. Yapamıyorum, aşamıyorum. Yaşadıklarım ve pişmanlıklarım, sevinçlerim ve üzüntülerim, neden böyle oldu yakınmalarım… Ben bunları kafamdaki o kilitli kara kutuya koymaya çalıştıkça inatla her şey ortaya saçılıyor. 20 yıldır kendime oluşturduğum ve açmayı kendime yasakladığım, o kara kutu artık kapanmıyor. Küçükken yaşadıklarımın travması, şimdi yaşadıklarımın etkisi, çıkamıyorum buradan. Konuşamıyorum, anlatamıyorum ama günden güne yitip gidiyorum, biliyorum.

İçimde ne fırtınalar koparsa kopsun, dışarıya asla bunu belli etmiyorum. Gülüyorum, hopluyorum ve zıplıyorum çünkü altımda bir enkaz barındırıyorum.

Her şey yolundaymış gibi rol yapmak kadar beni yoran bir şey yok artık.

Nereye kadar ve ne zamana kadar devam edebilirim ki?

Sonsuza kadar mı yoksa sona çok mu yakınım?

Ben hayata teslim oluyorum. Elimde beyaz bayrağım, gözümden artık akamayan gözyaşlarım ve tükenmiş kalbim.

Bütün hak ettiklerimle, bütün başarısızlıklarımla ve bütün kötülüğümle yürüyorum öylece.

Ben yokum, ben hiç var olmadım ve ben hiç olmayacağım.

Üzgünüm güzel kızım, hiçbir şeyi başaramadığım gibi sana verdiğim sözü de tutamadım.